+31(0)30 88 879 27 office@bebright.eu

De feestdagen staan voor de deur: familie en vrienden komen bij elkaar en het leven vieren staat centraal. In het kader van goede voornemens deelt Joost Kadijk een persoonlijk verhaal. Joost is expert sociaal domein, innovatie en creativiteit bij BeBright. Hij woont in de wijk Spangen (Rotterdam), daar komt hij de dagelijkse praktijk tegen waar beleidsmakers een oplossing voor proberen te vinden voor de uitdagingen in het sociaal domein.

 

Het is zaterdagochtend. Ik sta in de rij van de kassa bij de plaatselijke supermarkt met de weekboodschappen. De band vol met ingrediënten om gezond te eten, onderdeel van mijn goede voornemens.

Voor mij een oudere mevrouw, een joggingbroek, oude winterjas, vettige bril, haren op haar kin, een ingevallen mondje, grijs haar en een vergeelde nicotine kuif. Een zweem van ongewassen oude eenzame mensengeur eromheen. Ik houd gepaste afstand. Op de boodschappenband 4 chocoladerepen, een pak halfvolle melk en wat vleeswaren. Ze vraagt aan de caissière om twee pakjes Gold Leaf sigaretten.

Bij het afrekenen pakt ze een oude portemonnee met daarin alleen een oranje bankpasje. Het afrekenen gaat traag en lukt de eerste keer niet. De tweede keer ook niet. Ze tuurt op het kleine schermpje en zegt tegen de caissière: transactie, afgebroken, ontoereikend saldo.

In mijn hoofd ontstaat spontaan een nieuw goed voornemen en heb ik de tekst al geformuleerd die ik hardop wil uitspreken: ‘Ik betaal wel voor de boodschappen’, maar wacht nog even op het juiste moment en ik twijfel ook, moet ik dit wel doen, wat zou ze ervan denken? Hoe breng ik dit zonder dat het raar overkomt? Ik ben nog druk met mijn eigen interne gesprek bezig, als de vrouw een pakje sigaretten en een chocoladereep pakt en aan de caissière vraagt om alleen die twee dingen aan te slaan en de rest terug te nemen. Ik kijk het tafereel met verbazing aan: hoe kan je deze keuze maken als je geen geld meer hebt? Chocola en nicotine? De moraalridder in mij besluit om mijn voornemen om haar boodschappen te betalen in te slikken. Als je besluit om dit met je laatste geld te doen, dan wil ik daar niet aan bijdragen.

De vrouw rekent haar sigaretten en chocola af en schuifelt de winkel uit. Ik reken mijn gezonde boodschappen af en loop ook naar huis.

Thuis heb ik het over wat ik heb gezien en wat het juiste is om te doen. Er komen ook veel vragen in mij op. Wat is de geschiedenis van deze vrouw? Waar woont ze, waar leeft ze van? Heeft ze kinderen, vrienden, wat doet ze de hele dag? Hoe komt ze de rest van de maand door als ze bij het begin van de maand al geen cent meer op haar rekening heeft staan?

Maar vooral: wat hebben de huidige stelselwijzigingen van de overheid voor invloed op deze vrouw? Komt ze daarmee meer in de problemen? Hoeveel eigen kracht heeft zo iemand eigenlijk? Hoe gelukkig is ze? Moet ze meer eigen kracht krijgen de komende jaren? En hoe krijgt ze dat dan en van wie? Van mij kreeg ze geen steun, maar van wie dan wel? Heeft ze het eigenlijk wel nodig? Van wie wordt ze afhankelijk als het niet van de overheid komt? Van spontane acties, en toevalligheden van mensen uit haar omgeving? Zie ik over 10 jaar dit berichtje in de krant: ‘Vrouw ligt al 10 jaar onopgemerkt dood in appartement, in haar hand een pakje Gold Leaf sigaretten en een reep beschimmelde chocola.’?

– Joost Kadijk

 

De persoonlijke ervaring van Joost roept de vraag op of de papieren werkelijkheid van de beleidsmakers aansluiten bij de leefwereld van de burgers. Hoe sluiten we die werelden op elkaar aan en welke interventies helpen echt? Welke rol speelt de overheid in de ondersteuning van mensen die het minder goed redden op eigen kracht. Joost Kadijk gaat graag met u in gesprek over dit thema en kan u veel meer vertellen over zijn belevenissen in Spangen. U bent van harte welkom om hem te mailen (joost.kadijk@bebright.eu).