+31(0)30 88 879 27 office@bebright.eu

We ondersteunen gemeenten al geruime tijd bij de decentralisaties en dat doen we met veel plezier en genoegen. We hebben gewerkt aan nieuwe visies, beleid, gemeenten van de toekomst en hebben zo een mooie bijdrage geleverd aan de voorbereiding en uitvoering van de participatiemaatschappij. Naast deze beleidsmatige realiteit, kwam ik laatst de praktijk van de decentralisatie tegen. Dit is mijn verhaal:

Ik sta voor de deur in mijn wijk Spangen met de huismeester van de woningcorporatie over de wijk te praten. Altijd goed voor een paar treurige verhalen: ‘ik zou er voor mijn verdriet niet willen wonen’, aldus de huismeester. Een mevrouw met twee volle boodschappentassen spreekt ons aan. Ze is thuishulp en op weg met haar boodschappen naar een alleenstaande man van over de 80 in een bovenwoninkje en ze vraagt aan de huismeester of hij iemand kan sturen om de dolgedraaide schroeven van de wc-bril los te draaien. De wc-bril zit namelijk al ruim een jaar los. Ze heeft zelf nog wel een wc-bril over en wil die aan deze man geven, maar ze krijgt de schroeven niet losgedraaid om de kapotte wc-bril te vervangen. Ze zou het zelf wel willen doen, maar recent is de indicatie thuishulp van 2 uur naar 1 uur in de week gegaan en heeft ze alleen nog maar tijd om de boodschappen te doen en het hoognodige in het huishouden. Het antwoord van de huismeester is van de categorie ‘computer says no’ . Ze komen daar niet voor. Hij geeft nog wel een tip: ‘je hebt het niet van mij, maar zeg dat de wc bril kapot is, dan komen ze wel.’ Voor de professionals onder ons: een gevalletje upcoding in de praktijk. In gewone mensentaal: het is niet erg genoeg, dus komen we niet, maar als je het erger maakt, dan komen we wel.

Dit is natuurlijk te zot voor woorden en ik besluit om het op te lossen. Ik loop naar huis, pak wat gereedschap en bel bij de oude man aan. Ik stap binnen in een wereld van eikenhouten meubels, sloffen bij de deur, vergeeld behang en een tegel met tekst van Toon Hermans. De wc-bril van hout, met de schimmel erop, ligt inderdaad los op de pot. De plastic moeren zijn dolgedraaid en met een ijzerzaag heb ik binnen 10 minuten de schroeven verwijderd. Iedereen blij en de thuishulp kan vrijdag haar oude wc-bril erop zetten. Ik laat mijn telefoonnummer achter voor het geval ze hulp nodig heeft. Want meneer is alleenstaand en heeft geen kinderen. Ik zie in de woonkamer nog wel een oude trouwfoto. Ik neem aan van hem en zijn vrouw. Ze is al een tijd overleden denk ik.

  • Ik schat overigens in dat ik met dit kwartiertje zagen de overheid veel geld heb bespaard: vervangen van een wc bril door een loodgieter: €350,00 inclusief voorrijkosten.
  • voorkomen van een gebroken heup bij een oude man: € 120.000,00 exclusief vervolgschade.

Dus dit is de participatiemaatschappij in de praktijk: een zeer gedreven thuishulp die haar eigen wc-bril weggeeft aan een cliënt, een serviceverlener die geen service kan verlenen en een toevallige passant die het probleem oplost omdat hij door de straat loopt.

Ik weet niet of ik blij of verdrietig moet worden hiervan. Blij omdat ik iemand heb kunnen helpen en ik een prachtige ontmoeting heb gehad. Verdrietig omdat het van toevalligheden aan elkaar hangt. Dat kan toch niet de bedoeling zijn? Ik zag een zorgwekkend toekomstbeeld van mezelf over 40 jaar: een weduwnaar, zonder kinderen, slecht ter been. Met een thuishulp indicatie van 1 keer in de maand en drones die mijn boodschappen op mijn balkon afleveren. Een treurig beeld.

Ik kan alleen maar hopen dat er dan ook nog tijd is voor spontane ontmoetingen en toevallige aardigheden.

Joost Kadijk